„Dzień zwycięstwa życia” urodziłam się w Niedziele Wielkanocną, taka data widnieje w metryce, płeć dziewczynka, córka Jana i Izabelli, czy w tym dniu świeciło słońce, o tym informacji w dokumentach brak. Dom rodzinny, od dzieciństwa pamiętam spoglądającą łagodnie, na mnie z portretu praprababkę Ormiankę, spokojne, pogodne, brązowe oczy, przyczajony w kącikach ust nadchodzący uśmiech, delikatny owal twarzy. Mam jej oczy, rysy twarzy, nos też  mam jej. A co z duszą? Żyliśmy bardzo skromnie, w domu często brakowało pieniędzy, nigdy nie brakowało miłości. Ojciec, profesor Jan Sławomir Samek wykładowca na uniwersytecie, Matka… Uczyli mnie co to prawda, uczciwość, sprawiedliwość, honor, starali wychować na dobrego człowieka.” Ból, ból jest nieodłączną częścią miłości… Elżbietko bądź  dobra” powtarzał Ojciec. Rosłam, nie było łatwo… Dorosłe życie, rodzina, praca. Zawsze, zawsze na pierwszym miejscu człowiek.Najpierw jako architekt – Sztuka czy rzemiosło?- Gdy moja maleńka córka już spała, nocami nad deską, ręcznie kreśląc projekty, w liniach, rzutach, perspektywach odpowiedzi szukałam. Architektura, rzemiosło, czy sztuka? – w podpisie inż. arch. lata mijały, a ja wykonując wyuczony zawód architekta  nadal odpowiedzi… człowieka szukałam. Projektowanie domów typowych do katalogów, tak daleko od poznania, zrozumienia istoty wartości wyższych, ponad to co materialne, tak dalekie było.   Równolegle praca w teatrze, jakże inny od projektów domków jednorodzinnych to świat był.  Najpierw praca w Teatrze Starym w Krakowie  ”Taniec Śmierci” A. Strindberga, potem kolejne spektakle w teatrach w  Łodzi, w Warszawa „Sezon w Piekle” Rimbaud w Teatrze Dramatycznym, ”Wilk Stepowy”  znów w Starym w Krakowie, „Przemiana” Kafki w Nowym w Poznaniu, wreszcie „Dziady”. Kilkadziesiąt realizacji na terenie całej Polski, dramaty- zawsze tematy te niełatwe, „Jak opowiedzieć o istocie duszy? Jak milczeć krzycząc”, doba bez wymiaru, spotkania z  niezwykłymi ,wrazliwymi ludźmi sztuki
…praca w  teatrze , droga zawodowa czy droga duchowa…Przyszedł czas gdy poproszono mnie o pomoc tu na Krakowskim Kazimierzu- to już nie był teatr, to było prawdziwe życie; praca w teatrze, jakże błahe wydawały się emocje bohaterów  na scenie, wobec prawdziwych losów ludzi. Zapach taniego wina zmieszany ze  stęchlizną wilgoci ścian, blade buzie niedojadających dzieci, powiększone źrenice 13-letniego, dziś już nieżyjącego chłopca, znów gdzieś w bramie wąchał klej… słowa  czytane po raz dziesiąty, a może czterdziesty, powtarzane aby zrozumieć i zapamiętać, malejący stos  kanapek z dżemem truskawkowym przygotowanych przez mamę Violki. Wiele miesięcy trwało zdobywanie zaufania dzieci, jeszcze dłużej ich rodziców, ludzi którym los darował inną drogę do przejścia niż nam– ale to nie znaczy że uczynił ich gorszymi, uczynił nas takimi samymi.Bycie z nimi nauczyło mnie tak wiele, nauczyło mnie współczucia i pokory, ja starałam ofiarować im ciepło, wiarę w siebie, marzenia… jak być odpowiedzialnym, za tych których się oswoi… jak widzieć sercem. Wspólnie przygotowywaliśmy spektakl „Mały Książę”. Dziś krążąc ulicami Kazimierza spotykam wyrośniętych dryblasów… uśmiech: ”Dobry wieczór pani Elu , co słychać…” – to moi mali  chłopcy z gwiazd – już dorośli.
Młodzieżowy Ośrodek  Socjoterapii, przyszłam do nich, nie miałam przygotowania aby z nimi pracować, ale miała wiele ciepła którym się podzieliłam. Grupa dorastających dzieciaków prostytucja, narkomania, rozboje, gwałt, molestowanie…12, a może już 18 lat, kilkunastoletnie dzieciaki, a z oczu wyziera im smutek, ból, cynizm… starość. Terapia przez sztukę, czy wędrówka po zakamarkach ludzkiej duszy? Oni i ja, jesteśmy, rozmawiamy – milczymy, rysujemy: „ Moi bliscy, czy moja rodzina; Ludzie Maski; Śmierć – przekroczenie granicy; Jak wygląda mój  Anioł ?; Zło, A czy istnieje dobro?; Bezpiecznie, czy jest miejsce gdzie jestem bezpieczny?; Sny; Moje drzewo, czy drzewo szczęśliwe; Seks, pieprzenie; Matka-Mój dom; Gdybym urodził się ptakiem?…”