Eksperymentalne przedstawienie dramatu „Dziady” część  II i IV (reżyseria Adam Sroka) osnute jest wokół dawnego obrzędu poświęconego duchom zmarłych. Akcja rozgrywa się w nocy w Dzień Zaduszny, w te noc żywi mogą współistnieć wraz z powracającymi umarłymi. Koncepcja rozwiązania scenografii obrazuje dwie przestrzenie  oddzielono od siebie ruchomą, transparentną kurtyna,  symbolizuje dwa światy, żywych i umarłych. Poniżej została zobrazowana droga  poszukiwania ostatecznej formy scenografii i kostiumów: szkice wstępne projektów dekoracji, kostiumów, rekwizytów i zdjęcia ze spektaklu. Scenografia, kostiumy, charakteryzacja Elżbieta Anna Sadkowski( Samek). 

„Ciekawa scenografia Elżbiety Samek wprowadza widza w świat wieloznacznych symboli, ni to kaplicy cmentarnej, wiejskiej chaty księdza, ni to pracowni pełnej tajemnych ksiąg niemieckiego alchemika Fausta. Tylna część sceny jest przestrzenią, z której przychodzą i do której wracają duchy, nasycając świat żywych pier­wiastkiem metafizycznym.”  ( Bożena Gierat-Bieroń „Czas Krakowski” nr 273)