Sztuka filozoficzna, miejscami mistyczna jest rodzajem zapisu metaforycznego obrazu świata i losu człowieka. Traktuje o skonfrontowaniu cielesności człowieka z jego duchowością. Świat dwóch włóczęgów w pustce bezczasu oczekiwania na człowieka, który ma odmienić ich los jest przepełniony beznadziejnością i bezsilnością. Ten wymiar bezczasu przypominający martwą przestrzeń stał się inspiracją do rozwiązania scenografii w formie bezkresu z pojedynczymi elementami architektonicznymi. Przestrzeń gry aktorskiej odwołuje się do duchowości poprzez idealizacje, symetryzacje, wprowadzenie elementów o zabarwieniu mistycznym do dekoracji. Koncepcja scenografii budowana jest w oparciu o plastykę wyrażenia formą zasady, że światem rządzą przeciwieństwa. Kostiumy są zaprojektowanie w kontraście do wyidealizowanej przestrzeni scenografi. W swojej mięsistości, wielowarstwowości ubiory dopełniają obraz socjologicznej degradacji człowieka i podkreślają jego cielesność. Całość została przedstawiona w wersji barwnej i monochromatycznej, zgodne z założeniem scenariusza, że te dwa światy jak w stop klatkach zmieniają się. Projekt opracowany dla TV.  Scenografia, kostiumy Elżbieta Anna Sadkowski (Samek)

„Czeka się zawsze. Nigdzie i wszędzie”. Na co się czeka? Na Godota, który co dzień odwleka swe przybycie.”